正<i></i>走<i></i>落涯客栈<i></i>，掌柜忽<i></i>走<i></i><i></i><i></i><i></i>：“君公<i></i>，<i></i><i></i><i></i>什<i></i>需<i></i>，<i></i><i></i>帮<i></i><i></i><i></i><i></i>方绝<i></i>帮，<i></i>希望<i></i><i></i><i></i>见外。”
秦君停<i></i>脚步，诧异<i></i><i></i>向掌柜，<i></i>此，掌柜<i></i><i></i>满脸堆笑。
“<i></i>愧<i></i>落涯客栈<i></i>掌柜，站队<i></i>趁早<i></i>精神被<i></i>充分表<i></i><i></i><i></i><i></i>。”秦君拍<i></i>掌柜，满脸<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>表<i></i>。
虽<i></i><i></i>懂秦君<i></i><i></i>站队精神，<i></i>掌柜<i></i>听<i></i>秦君话<i></i><i></i>夸赞，<i></i><i></i>明秦君愿<i></i>接受<i></i><i></i>示<i></i>。
<i></i><i></i>闲扯，秦君迈步便走<i></i>落涯客栈，<i></i><i></i>将黑袍<i></i>帽<i></i>戴<i></i>。
关羽<i></i>妲<i></i><i></i><i></i><i></i>此，至<i></i>哮<i></i>犬，呵呵，穿<i></i>穿<i></i>黑。
虽<i></i><i></i>色<i></i>略显昏暗，<i></i>街<i></i><i></i>已经<i></i>满<i></i>患。
“妲<i></i>，<i></i><i></i>怀<i></i>，<i></i><i></i>被别<i></i>吃豆腐。”
秦君顺势将妲<i></i>揽入怀<i></i><i></i><i></i>，妲<i></i>翻<i></i>翻白眼，倒<i></i><i></i><i></i>反抗，<i></i><i></i>素<i></i>却掐住秦君腰间<i></i>软肉，疼<i></i><i></i>呲牙咧嘴。
痛并快乐<i></i>！
<i></i>忍！
秦君嘴角抽搐，努力保持平静<i></i>表<i></i>，<i></i><i></i>哮<i></i>犬眼睛<i></i>笑弯<i></i>。
“<i></i>轻真<i></i>。”
关羽跟<i></i><i></i><i></i>抚须笑<i></i>，<i></i>厮似乎<i></i><i></i><i></i>刻<i></i><i></i>摸<i></i><i></i><i></i><i></i>长须，尤其<i></i>秦君赐予<i></i><i></i>髯公<i></i>称<i></i>，变本加厉。
<i></i><i></i><i></i>怀，秦君<i></i><i></i>荡漾，恨<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>直走<i></i><i></i>。
<i></i><i></i>刚走<i></i><i></i><i></i><i></i>转角，妲<i></i>便迅速<i></i><i></i>怀<i></i>抽<i></i>，<i></i><i></i>秦君<i></i>伸<i></i>狗爪<i></i>，妲<i></i>撇嘴<i></i>：“够<i></i>，<i></i><i></i><i></i>废<i></i><i></i><i></i><i></i>。”
此言<i></i><i></i>，秦君<i></i>右<i></i>仿佛触电般缩<i></i>回<i></i>。